Praag schrijven (1975)

- De evolutie in de richting van een steeds autonomer geschrift bereikt in 'Praag schrijven' (1975) een nieuw niveau: het boek gaat niet over Praag, maar is de poging een eigen Praag te creëren aan de hand van de teksten over deze stad die de auteur ter beschikking staan. De haast maniakale zucht naar volledigheid en het verlangen naar uiterste precisie, die aan de conceptie van dit boek ten grondslag liggen, zijn ook bepalend voor de zeer omvangrijke `totaaltekst' waar Robberechts sinds 1977 aan werkt: tijdSCHRIFT. (zie 'Nagelaten werk')

- "Bij Robberechts wordt Praag een voorwerp, een stad en een woord tegelijk, een samenvatting van "wonderlijk veel menselijke woorden". Met deze woorden probeert Robberechts een schema te scheppen "dat ruimte biedt voor een ontelbaar aantal misverstanden". Robberechts' Praag leeft, is steeds anders, is zowel het resultaat van geologische gegevens, een oord op de landkaart waarin je "als archeoloog, als "archivaris opgravingen kan verrichten, als ook een vage indruk: "twee bogen van een brug, een geluid, een kerf, iets afwezigs, een ziekte, de stad van buitensporigheid, de tragische stad, de expressionistische stad. Robberechts' Praag verandert niet in de laatste plaats omdat juist op het moment dat Robberechts met Praag schrijven bezig is (ook) in Praag de strijd voor "meer pluraliteit, vrijheid en tolerantie" begint. Zo wordt de schrijvende quasi automatisch "een door nieuwe gebeurtenissen overweldigde chroniqueur". Maar overweldigd wordt de chroniqueur alleen maar op het eerste gezicht, want ondanks het ongelooflijke tempo van de ontwikkelingen, verliest Robberechts nooit zijn doel uit het oog: namelijk dat het hem er om gaat niet het bekende, niet de feiten, maar het onbekende, het onbenoemde, het ongezegde zichtbaar, hoorbaar te maken door het aan te spreken, te benoemen.
(uit: OVER HABSBURGERS EN ANDERE BURGERS: PRAAG IN DE NEDERLANDSTALIGE LITERATUUR - Herbert van Uffelen)